Pracownikowi, który w związku z nieuzasadnionym lub niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę podjął pracę w wyniku przywrócenia, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – nie więcej niż za 1 miesiąc. W przypadku tzw. dyscyplinarnych zwolnień w efekcie przywrócenia do pracy pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. W każdym z przypadków, jeżeli umowę rozwiązano z pracownikiem szczególnie chronionym wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy.
Na wstępie należy podkreślić, iż przyznanie przez sąd pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy jest jego uprawnieniem, z którego może ale nie musi skorzystać. Pracownik może dochodzić jednym pozwem przywrócenia do pracy i zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. W takim przypadku mamy do czynienia z przedmiotową kumulacją roszczeń. Każde z roszczeń ma charakter majątkowy a zatem zgodnie z art. 21 kpc zlicza się ich wartość dla celów oznaczenia wartości przedmiotu sporu. Do roszczenia o przywrócenie do pracy stosuje się art. 23¹ kpc, zgodnie z którym wartość przedmiotu sporu stanowi, przy umowach na czas określony – suma wynagrodzenia za pracę za okres sporny, lecz nie więcej niż za rok, a przy umowach na czas nieokreślony – za okres jednego roku. Z kolei do obliczenia wartości przedmiotu sporu dla roszczenia o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy ma zastosowanie art. 19 § 1 kpc, ponieważ roszczenie to ma charakter pieniężny, gdzie dochodzona kwota stanowi wartość przedmiotu sporu.
Nie zawsze jednak pracownik będzie w stanie w momencie wniesienia pozwu określić dokładną wysokość dochodzonego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Taka sytuacja może mieć miejsce w przypadku dochodzenia wynagrodzenia przez pracowników szczególnie chronionych – trudno bowiem określić kiedy faktycznie podejmą na nowo pracę w wyniku przywrócenia. Do takich przypadków może mieć zastosowanie art. 15 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych określający zasady ustalania opłaty tymczasowej.
Warunkiem uzyskania prawa do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy jest zgłoszenie gotowości do niezwłocznego jej podjęcia w ciągu 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku orzekającego o przywróceniu do pracy. Z tego względu klauzulę wykonalności w części dotyczącej tego wynagrodzenia nadaje się dopiero po stwierdzeniu, że pracownik pracę podjął.
Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie ulega pomniejszeniu o wynagrodzenie uzyskane u innego pracodawcy w czasie „pozostawania bez pracy” w rozumieniu tego przepisu. Pracownik, który po niesłusznym zwolnieniu domaga się wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy u dotychczasowego pracodawcy, może dorabiać w innej firmie. Nie powoduje to bowiem utraty prawa do zaległej pensji. Inaczej będzie w przypadku pobierania przez pracownika zasiłku chorobowego z ZUS, ponieważ w czasie choroby pracownik ten nie pozostawał w gotowości do świadczenia pracy.