W ostatnim czasie niewątpliwie każdy z nas śledzi doniesienia dotyczące rozwoju epidemii koronawirusa COVID-19 oraz inicjatyw władz mających zapobiegać jego skutkom. Wszyscy obserwujemy działania Rządu i Sejmu, które w istocie mają pomóc zniwelować konsekwencje nie tylko pod względem społecznym i zdrowotnym ale również w aspekcie gospodarczym. Problemy z prowadzeniem działalności, utrata zysków, kwestie danin publicznych czy cała sfera związana z zatrudnianiem pracowników dotyczy wszystkich przedsiębiorców. Zaistniała sytuacja rodzi wiele pytań, na które przedsiębiorcy, a także pracownicy nie uzyskują rzetelnych odpowiedzi.

Podstawową zasadą, odnoszącą się do urlopów jest to, że wykorzystuje go się w sposób nieprzerwany (art. 152 § 1 kp). Jeżeli więc pracownik rozpoczął urlop, to co do zasady powinien na nim przebywać w wyznaczonym okresie. Odwołanie z urlopu (art. 167 § 1 kp) jest ostatecznością, do której pracodawca może sięgnąć w wyjątkowych okolicznościach. Swoim charakterem takie odwołanie jest podobne do przesunięcia terminu urlopu przez pracodawcę, gdyż w gruncie rzeczy sprowadza się do tego samego – zmiany terminu urlopu pracownika.

Urlop przysługuje każdemu pracownikowi bez względu na to, w jaki sposób nawiązano stosunek pracy (np. w drodze umowy lub mianowania). Do jego uzyskania wystarczy mieć status pracownika zatrudnionego na umowę o pracę i pozostawać do dyspozycji pracodawcy (w gotowości do jej świadczenia). W konsekwencji niedopuszczalne będą sytuacje, gdy pracodawca jest niezadowolony ze swojego pracownika i w ramach nieformalnej „kary” nie udzieli pracownikowi urlopu. Nie będzie również możliwe faktyczne przymuszenie pracownika do zrzeczenia się swojego prawa do urlopu.

W przypadku, gdy pracownik przebywa na zwolnieniu lekarskim na tyle długo, że okres pobierania zasiłku chorobowego ulegnie wyczerpaniu, możliwe jest skorzystanie przez niego ze świadczenia rehabilitacyjnego. Przysługuje ono po 182 dniach L4, jeżeli dalsze leczenie rokuje odzyskaniem zdolności do pracy. Należy jednak pamiętać, że świadczenie to przysługuje nie dłużej niż przez 12 miesięcy od wyczerpania zasiłku chorobowego.

Działając na podstawie art. 176 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, Rada Ministrów miała za zadanie opublikować i określić wykaz prac, które mogą mieć niekorzystny wpływ na zdrowie kobiet ciężarnych, przebieg ich ciąży lub karmienie dziecka piersią. Praca przy komputerze została zakwalifikowana w rozporządzeniu jako jedna z prac wykonywanych w warunkach szkodliwych i dlatego podlega pewnym ustępstwom w regulacjach prawnych.

Wykonywanie usług w zakresie zarządzania danym przedsiębiorstwem bardzo często powierzane jest menadżerom. W praktyce powierzenie to następuje niejednokrotnie na podstawie kontraktu menadżerskiego, który może przybrać dwojaką postać, a co za tym idzie – dwojaki charakter.

  Kwestia szkoleń w obecnym stanie prawnym nie została uregulowana kompleksowo. W Kodeksie pracy rozstrzygnięte zostało zagadnienie szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Ustawodawca nie wypowiedział się natomiast na temat szkoleń podnoszących kwalifikacje zawodowe pracowników. Przyjęto jedynie wycinkową regulację, z której wynika, że pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe za zgodą lub z inicjatywy pracodawcy, przysługuje urlop szkoleniowy, za który pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia.

Zasada automatyzmu prawnego i uprzywilejowania pracownika powoduje, że postanowienia układowe przenikają do indywidulanych stosunków pracy, modyfikując ich treść. Zgodnie z art. 18 k.p. stosunki pracy ukształtowane są nie tylko umowami o pracę, ale również układami zbiorowymi prawa pracy. Należy jednak pamiętać, że porozumienie ze związkami zawodowymi reprezentującymi interesy wszystkich pracowników, nie zastępuje indywidualnych oświadczeń woli pracowników w przedmiocie zgody na zmianę dotychczasowych warunków płacy, które można uznać za mniej korzystne dla pracownika.

Wspólna odpowiedzialność pracowników dotyczy powierzonego łącznie im mienia z obowiązkiem wyliczenia się. Do mienia tego rodzaju zalicza się pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia, instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze oraz innego rodzaju mienie. Za szkodę w takim przypadku pracownik odpowiada do pełnej wartości powierzonego mienia.

Niekiedy pracodawca zatrudniając pracownika, chce, aby ten z zasady dzielił czas pracy na dwa różne stanowiska pracy. Tym samym, pracownik zamiast wykonywać obowiązki zarezerwowane dla jednego stanowiska, przez określony czas wykonuje czynności na jednym stanowisku, a przez resztę czasu – na drugim. W takich sytuacjach powstaje jednak problem związany z tym, w jaki sposób powinna zostać sporządzona umowa i czy można zdecydować się na podpisanie dwóch różnych umów?