Na podstawie ustawy o ubezpieczeniu społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 30 października 2012 r. pracownik nie jest w żaden sposób chroniony od następstw wypadków w czasie drogi do/z pracy. Podlega on takiej ochronie zgodnie z art. 57b ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: „UFUS”). Zgodnie z definicją ustawową za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana.

Zgodnie z art. 362 k.p., w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę, pracodawca może zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy do upływu okresu wypowiedzenia z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Przepis ten został wprowadzony do kodeksu pracy nowelizacją z dnia 22 lutego 2016 r. Usankcjonował także stosowaną powszechnie przez pracodawców praktykę zwalniania pracowników z obowiązku pracy, rozwiewając tym samym wątpliwości dotyczące dopuszczalności jednostronnego zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy bez konieczności uzyskania jego zgody. Należy jednak pamiętać, że jeżeli pracodawca podejmie powyższą decyzję jednostronnie, może cofnąć ją w każdej chwili bez pytania pracownika o zgodę.

Za wypadek przy pracy uważa się zdarzenie nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w określonym związku z wykonywaniem pracy (art. 3 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 30 października 2002 r. – dalej: „Ustawa”). Wypadek zaistniały w czasie podróży służbowej traktuje się na równi z wypadkiem przy pracy w zakresie należnych poszkodowanemu świadczeń z ubezpieczenia społecznego. W praktyce bardzo często pojawia się wątpliwość, dotycząca urazu w skutek zaistnienia wypadku w czasie podróży służbowej pracownika.

Wykonywanie obowiązków służbowych w zakładzie pracy jest dla każdego pracownika codziennością. Przewidziana w przepisach inna równoprawna forma zatrudnienia, pozwalająca na wykonywanie czynności poza siedzibą przedsiębiorstwa, czyli tak zwana telepraca jeszcze do niedawna była instytucją mało popularną, jednak w obecnych czasach zyskuje coraz więcej zwolenników. Ma to związek głównie z ogromną elastycznością, jaką cechuje się stosunek pracy zawierany właśnie w tej formie.

Telepraca świadczona jest na podstawie umowy o pracę. Decyzja o tym, że praca ma być świadczona w systemie telepracy może zostać podjęta przez strony przy zawieraniu umowy o pracę albo już w trakcie trwania zatrudnienia. Zaznaczyć należy, że telepraca nie jest żadnym odrębnym czy szczególnym rodzajem stosunku pracy, a umowa o telepracę nie stanowi żadnego odrębnego rodzaju umowy o pracę. Jest to jedynie regulacja szczególnej formy wykonywania (świadczenia) pracy.

O wykonywaniu pracy zdalnej możemy mówić wtedy, gdy zachodzi relacja pracodawca-pracownik, a praca wykonywana jest poza siedzibą firmy. Dotyczy to także osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy, tzw. etatowców. Nie każda praca wymaga codziennego przychodzenia do biura na 8 godzin. Dlatego też pracodawcy umożliwiają pracownikom zarówno wykonywanie obowiązków w formie home office, jak również w ramach tak zwanej telepracy.

Wypowiedzenie z zachowaniem terminu wypowiedzenia jest zwyczajnym sposobem rozwiązywania stosunku pracy, zwłaszcza w przypadku umów zawartych na czas nieokreślony. Pracownik nie pozostaje jednak bezbronny w sytuacji, w której uzna, że został potraktowany przez pracodawcę niesprawiedliwie lub przy wypowiadaniu jego umowy złamano prawo. Uprawnienia, jakie przysługują pracownikowi, zależne są od tego, jaki rodzaj umowy został z pracodawcą zawarty – na okres próbny, na czas określony lub na czas nieokreślony.