Wygaśnięcie umowy o pracę może być spowodowane  niedotrzymaniem przez pracownika 7–dniowego terminu na zgłoszenie powrotu do pracy w związku z rozwiązaniem stosunku pracy z wyboru u innego pracodawcy.

Pracownik jest zwolniony z obowiązku powstrzymania się od określonej działalności, jeżeli ustaną przyczyny uzasadniające wprowadzenie zakazu konkurencji lub umowa o zakazie konkurencji zostanie rozwiązana. Artykuł 1012 par. 2 kodeksu pracy wskazuje dwa przypadki, których wystąpienie powoduje wygaśnięcie zakazu konkurencji

Odpowiedzialność materialna pracownika ma być zabezpieczeniem interesów pracodawcy, poszkodowanego w wyniku działania pracownika wyrządzającego szkodę w mieniu pracodawcy. Prawo pracy przewiduje szczególne regulacje  dotyczące dochodzenia roszczeń od pracownika, zatem ich znajomość jest niezbędna każdemu pracodawcy dla skutecznego dochodzenie naprawienia wyrządzonej mu szkody.

W związku z ustaniem stosunku pracy przerywa się swoista więź prawna i faktyczna łącząca pracodawcę z pracownikiem. Wraz z nim na pracodawcę zostaje nałożony szereg obowiązków, które wymuszają na nim określone zachowania. Ich niedopełnienie może wiązać się z powstaniem po stronie pracownika odpowiednich roszczeń lub ze zaktualizowaniem się odpowiedzialności pracodawcy za naruszenie określonych przepisów.

Pracodawcy mogą przysługiwać określone roszczenia majątkowe wobec pracownika – np. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej wskutek niewykonania obowiązków, roszczenie o odszkodowanie z tytułu naruszenia zakazu konkurencji czy roszczenie o naprawienie szkody w mieniu powierzonym.

Ochrona wynagrodzenia za pracę gwarantowana jest przez Kodeks pracy. Ochrona ta przejawia się m.in. w zakazie zrzeczenia się prawa do wynagrodzenia przez pracownika oraz zakazie przeniesienia tego prawa na inną osobę. Przepisy kodeksu pracy ściśle określają również zasady dopuszczalności potrąceń dokonywanych z wynagrodzenia za pracę.

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (dalej k.p.) reguluje dwa rodzaje odpowiedzialności materialnej pracownika względem pracodawcy: odpowiedzialność tzw. ogólną za szkodę wyrządzoną pracodawcy, z winy umyślnej bądź nieumyślnej (art. 114-122 k.p.) oraz odpowiedzialność za mienie powierzone z obowiązkiem zwrotu albo wyliczenia (art. 124-127 k.p.).

Pracodawca ma również prawo do uzyskania informacji o osobie, której dane osobowe zgromadzone zostały w Krajowym Rejestrze Karnym (prawomocnie skazanej za przestępstwo  lub przestępstwo skarbowe), w zakresie niezbędnym dla zatrudnienia pracownika, co do którego z przepisów ustawy wynika wymóg niekaralności, korzystania z pełni praw publicznych

Ubezpieczonemu, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu przysługuje jednorazowe odszkodowanie, ustalane procentowo w stosunku do wielkości doznanych obrażeń. Zasadnicze znaczenie ma jednakże charakter wspomnianego odszkodowania, gdyż jako świadczenie ubezpieczeniowe a nie pracownicze nie podlega ono przedawnieniu.

Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych przyznaje uprawnionym szereg świadczeń przysługujących w związku z zaistnieniem określonych w ustawie wypadków lub chorób. Do powyższych świadczeń zalicza się m.in. jednorazowe odszkodowanie dla ubezpieczonego