Za przestój w pracy, mimo że nie doczekał się jeszcze jednolitej definicji, możemy uważać nieplanowaną, przejściową przerwę w normalnym toku pracy,  spowodowaną zaburzeniami w funkcjonowaniu zakładu pracy powstałymi wskutek niedających się przewidzieć okoliczności natury technicznej lub organizacyjnej.

Najczęściej do zmiany pracodawcy dochodzi w trakcie roku kalendarzowego. Trudno bowiem wymagać od pracodawcy lub pracownika, by – chcąc rozwiązać stosunek pracy – czekali z tym do 31 grudnia danego roku celem „łatwiejszego” rozliczenia wzajemnych zobowiązań.

Firmy borykają się często z problemem zmiennego zapotrzebowania na pracę w ciągu jednej doby. Receptą na to może być wprowadzenie przerywanego systemu czasu pracy, który umożliwi dopasowanie warunków zatrudnienia do aktualnego zapotrzebowania na pracę. Jak, zgodnie z prawem, uregulować system przerywanego czasu pracy?

W związku z ustaniem stosunku pracy przerywa się swoista więź prawna i faktyczna łącząca pracodawcę z pracownikiem. Wraz z nim na pracodawcę zostaje nałożony szereg obowiązków, które wymuszają na nim określone zachowania. Ich niedopełnienie może wiązać się z powstaniem po stronie pracownika odpowiednich roszczeń lub ze zaktualizowaniem się odpowiedzialności pracodawcy za naruszenie określonych przepisów.