Z reguły w procesie rekrutacji pracodawca dąży do zgromadzenia jak największej liczby danych o kandydacie na pracownika. Wydaje się to racjonalne podejście, bowiem bardziej kompletne informacje z pewnością minimalizują ryzyko pomyłki i pomagają w wyborze osoby najlepiej nadającej się na konkretne stanowisko. Pracodawcy muszą mieć jednak na uwadze dość rygorystyczne przepisy, które wyznaczają katalog danych, jakich można domagać się w procesie naboru.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 lutego 2014 roku (I UZP 4/13) potwierdza istnienie dwutorowego sposobu dochodzenia świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego. Ubezpieczony bowiem, chcąc dochodzić takich świadczeń w sytuacji nieotrzymania od pracodawcy protokołu powypadkowego albo w przypadku otrzymania protokołu stwierdzającego, iż dane zdarzenie nie było wypadkiem przy pracy, ma do wyboru dwie możliwości.

Umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony może być w każdym czasie wypowiedziana przez pracodawcę pod warunkiem, że istnieją uzasadnione przyczyny rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę. Oznacza to, że pracodawca nie może bez uzasadnionej przyczyny rozwiązać z pracownikiem umowy o pracę.

Organizacja czasu pracy nie należy do istotnych elementów stosunku pracy, które muszą zostać ustalone w umowie o pracę stąd jego zmiana nie wymaga złożenia wypowiedzenia zmieniającego.

Z dniem 27 maja 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 14 marca o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. z 2014 r., poz. 598). W wyniku niniejszej ustawy, urzędy pracy zostały „wyposażone” w dodatkowe instrumenty, które ukierunkowane są na aktywizację osób bezrobotnych, w tym tych do 30 roku życia. Jednym z nich jest bon stażowy, który uregulowany został w art. 66l ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (dalej: ustawa) oraz bon zatrudnieniowy uregulowany w art. 66m ustawy.

Pracownik ma prawo do corocznego urlopu wypoczynkowego. Oznacza to, że nabywa on co roku (niejako na nowo) prawo do urlopu w przysługującym mu wymiarze. Przykładowo – Jan Kowalski pracujący u tego samego pracodawcy kolejny rok na umowie o pracę na czas nieokreślony z dniem 1 stycznia 2014 roku nabył prawo do 26 dni urlopu wypoczynkowego.

Kontynuując tematykę odrębności zasad udzielania urlopu wypoczynkowego w poszczególnych systemach czasu pracy poniżej prezentujemy kolejne z nich. Tym razem omówione zostaną zasady dotyczące zadaniowego czasu pracy, a także pracy w przerywanym czasie pracy oraz w systemie weekendowym. 

Podstawowym świadczeniem pracodawcy na rzecz pracobiorcy jest wypłata wynagrodzenia. Jednakże w zależności od charakteru i rodzaju świadczonej pracy, pracodawców mogą obciążać także dodatkowe koszty. W szczególności, pracodawca może być zobowiązany do zakupu pracownikom odzieży oraz obuwia roboczego, okularów, czy zapewnienia bezpłatnych posiłków oraz napojów w trakcie pracy.

Każdy pracownik ma prawo do corocznego urlopu wypoczynkowego, którego wymiar zależy od ogólnego okresu zatrudnienia. Przy zatrudnieniu krótszym niż 10 lat wynosi on 20 dni, przy zatrudnieniu wynoszącym 10 lat i więcej obowiązuje wymiar 26 dni urlopu. W przypadku osoby zatrudnionej w niepełnym wymiarze czasu pracy (tj. na część etatu) wymiar przysługującego jej urlopu wypoczynkowego ustala się proporcjonalnie do obowiązującego ją wymiaru czasu pracy.

Kodeks pracy gwarantuje każdemu pracownikowi prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego. Zgodnie z art. 161 k.p. pracodawca jest obowiązany udzielić pracownikowi urlopu w tym roku kalendarzowym, w którym pracownik uzyskał do niego prawo.